Het geluid van de dichtslaande stalen poort maakt meer indruk dan gedacht. Ik zit nu echt 10 dagen opgesloten in dit klooster. Direct wordt gevraagd of ik m’n telefoon, schrijf- en leesspullen, andere apparatuur en overige communicatiemiddelen wil inleveren. Het is niet echt vragen, het is meer opeisen. 10 dagen zonder smartphone, laptop, internet, toegevoegde suikers en vlees, dat is leven als een echte monnik. Een nieuwe uitdaging is begonnen en ontsnappen uit deze goed bedoelde gevangenis lijkt onmogelijk.

Donderdag 14 april om 20.00 uur begon de meditatiecursus Vipassana. Het is de meest pure vorm van de leer van Boeddha. Dit betekent niet dat het boeddhistisch is, het is namelijk universeel. Vanaf het begin van de avond is het verboden om te praten en om enige vorm van ander contact te hebben. Dus ook geen oog- of fysiek contact.

Elke dag begon om 04.00 uur met 2 uur meditatie. De eerste drie dagen is de focus gericht op ademhaling via de neus. Dit resulteerde in een flinke bloedneus op dag twee, maar dit was nog maar het begin. Er werd in de instructies aangegeven dat de 10 dagen een figuurlijke operatie van de mind zouden zijn. ‘Bekijk het als een wond die je opent en waarbij er eerst pus uitkomt voordat je verder in de diepte kan opereren.’ En dat pus kwam er zeker uit.

Op de derde dag was het water zwart toen ik aan het douchen was. Dit was geen smerig Nepalees water, maar troep die uit m’n poriën kwam. Erg schrikbarend, maar het bleek vaker voor te komen. Ook had ik de eerste drie dagen enorm veel herinneringen die door m’n hoofd spookten. Van de vakantie met vrienden tot de 25-jarige bruiloft van papa en mama. En van de zwemlessen tot het zetten van de Abraham voor papa. Ik herinnerde me zelfs dat ik m’n tante vertelde dat Laura geboren was. Ik was 4 jaar (!!) maar kan me alle details nog herinneren, dat is zo vreemd om te ervaren. Er kwam veel ‘pus’ uit m’n brein, maar het meeste hiervan waren positieve gedachten, gelukkig.

Dag drie was tevens de dag dat ik voor het eerst naar het toilet ging met een grote behoefte. Doordat m’n mind zo van slag was, door de grote verandering die deze vorm van meditatie met zich mee brengt, was ook m’n fysieke gezondheid van het padje. Drie maal een grote behoefte in 10 dagen is niet veel, zeker niet met drie ‘maaltijden’ per dag.

Deze maaltijden waren trouwens verrukkelijk. ’s Ochtends was er een ontbijt wat varieerde van rijst met dahl tot Nepaleze porridge, en er was altijd een kopje chai tea (thee met melk). Erg basis, maar wel erg vullend. De lunch was elke dag om 11.00 en bestond uit rijst met veel groente en een glas water. Af en toe iets speciaals zoals yoghurt of komkommer, maar wederom geen uitgebreide hoeveelheid en wederom geen toegevoegde suikers.
Het ‘avondeten’ bestond uit twee stuks fruit en gepofte rijst met noten. Dit was hét moment van de dag waar ik telkens weer naar uitkeek: hoeveel noten zitten er dit keer in m’n rijst. De standaard was twee noten per persoon, maar ik vestigde een persoonlijk record met 8 noten. Ik dacht dat goede karma was totdat m’n kamergenoot vertelde dat zijn record vijftien was. Over goede karma gesproken..

Uiteraard moest ik m’n metalen bord, beker en lepel zelf afwassen. Mes en vork waren nergens te vinden, gewoon je chai tea roeren met dezelfde lepel waar je de rijst mee naar binnen werkt. Je leert er mee leven.

De meditatie verliep goed tot uitstekend vanaf dag vier en ik kroop steeds dieper en dieper in m’n mind. Het bewuste brein stond veel op afwezig waardoor ik goed kon mediteren. Zelfs met 100 Nepalezen in de zaal die ongegeneerd scheten laten, boeren, gapen en flink hun neus ophalen.

Exact 100 uur heb ik in de meditatiehal gezeten en 24 uur hiervan zat ik stil zonder te bewegen of m’n ogen te openen. Er werd verwacht dat je 3 uur per dag in de lotus-houding zat met een gestrekte rug. Waar de eerste dagen pijn nadrukkelijk aanwezig was, leerde ik de andere opvolgende dagen om de pijn te observeren en te negeren. Erg leerzaam.

Uiteindelijk was daar dag tien en kon ik kennis maken met de verschillende locals en andere mediterende buitenlanders. Ik kon zelfs kennismaken met de dames die 10 dagen gescheiden van ons hadden geleefd. 10 dagen geen vrouw zien, dat klinkt inderdaad als de ergste marteling!

Dag tien was ook de dag dat ik m’n telefoon terug kreeg. En tussen de meer dan 1000 berichten zat een e-mail met goed nieuws. Ik ben namelijk toegelaten tot de Radboud Universiteit Nijmegen voor de universitaire opleiding: Communicatie en Beïnvloeding (Communicatie- Informatiewetenschappen). Hoe ironisch is dat, om 10 dagen te leven zonder enige vorm van communicatie en nu toegelaten worden tot een communicatie-opleiding. Desalniettemin erg, erg blij met dit nieuws!

Conclusie na 10 dagen is dat de Vipassana-cursus strenger is dan een gemiddelde gevangenis (en hier zijn ze trots op hoor). Naast dat ik een vreemde stem had de eerste paar uur, ik langzamer praat en loop, was het toch wel een beetje zorgwekkend dat ik een erg smal gezichtje en plat buikje had gekregen. Ik heb opnieuw gewicht verloren. Ik houd ervan m’n lichaam flink uit te dagen maar dit gaat iets te ver. Feit is dat ik inmiddels een herstellend eetpatroon heb gevonden en ik weer op de goede weg zit, geen zorgen.

Naast deze fysieke effecten heb ik mentaal erg veel bereikt. Ik voel me enorm rustig en sterk maar bovenal elke dag erg blij. Het gevoel van deze mentale balans en vrijheid heb ik nog nooit meegemaakt. Dit alles gaat zeker van pas komen in het dagelijks leven en de rest van het avontuur.

Uit het diepst van m’n hart raad ik iedereen aan een soort gelijke cursus te volgen. Vipassana kloosters zijn overal in de wereld en ik kan niet beschrijven hoeveel positiviteit het oplevert. Jullie zijn welkom om bij terugkomst een kop chai tea te komen drinken zodat ik jullie meer uitleg kan geven over de techniek. Maar eerst reis ik af naar Pokhara om de Annapurna te beklimmen. Opnieuw een fysieke en mentale uitdaging van 10 dagen. En opnieuw: 10 dagen geen internet beschikbaar.

Namasté en may all be happy!

Nogmaals: ik ben erg blij om te horen en te lezen dat jullie meegenieten van m’n (digitale) belevenissen. Ik waardeer het enthousiaste en de lieve berichten/reacties enorm!