Zo, en dan sta je, ’s morgen om 9 uur, met een lege maag in Dehli. Gedropt voor een hostel, maar aan de verkeerde kant van de straat. De eerste twee uitdagingen zijn direct een feit: eten vinden en oversteken. Wat we in Nederland een verkeerschaos zouden noemen is hier de normaalste zaak van de wereld. Er zijn hier in plaats van twee rijstroken, 12 rij-richtingen waarin Tuk-Tuk’s, Rikshaws en andere gemotoriseerde voertuigen zich proberen voort te bewegen. Een flinke klus om dat te overzien.
Alsof dat nog niet genoeg was heb ik ook nog eens deelgenomen aan deze verkeersmadness, nouja een beetje dan. Ik was opzoek naar en pinautomaat, maar deze bleek niet op loopafstand te zijn. Dus bood de ober van het hostel me aan om bij hem achter op de motor te gaan. Geen gek plan dacht ik en ik stapte achterop, niet werende dat hij met 60 km/u door Dehli zou crossen. Dat alles zonder helm en met overal geiten, koeien, honden, mensen en voertuigen. Never again.
De tweede uitdaging was dus het vinden van voedsel. Niet eens zozeer het vinden, maar meer het ontrafelen van de menukaart. Na 7 dagen ben ik zover dat ik bepaalde gerechten herken (Masala, Dosa, Lassi), maar meestal kies ik een gerecht op basis van hoe leuk het klinkt. Hoe mooier het woord, hoe beter. Er gaat werkelijk een hele nieuwe (pikante) wereld voor me open. De vraag is of ik alles kan proeven voordat ik naar huis ga..
Maar goed, inmiddels heb ik 7 dagen rondgetrokken en veel nieuwe mensen leren kennen, maar ook veel bewonderenswaardige dingen meegemaakt. Zoals het (over)leven in de woestijn. Meer basis dan dat kan bijna niet. Op de rug van een kameel naar een open vlakte in de woestijn, waar vervolgens wilde honden het eten uit je tent proberen te stelen en waar je bij het wildplassen schrikt van een voorbij wandelende kameel. Dat is pas Into the Wild!

Een andere bijzondere ervaring was de rattentempel (Karni Mata Temple). Hier leven zo’n 20.000 tot 30.000 ratten omdat men erin geloofd dat Karni Mata en haar volgelingen reïncarneren als ratten. Een angst overwonnen, dat is een ding wat zeker is. En daarbij kun je van die beestjes ook nog eens toffe foto’s maken.

Naast dit soort avonturen bezocht ik het straatkinderenproject Salaam Balaak, deed ik mee aan een Swaminarayan Hindoeïstische ceremonie, sliep ik in een nachttrein gedurende 15 uur, zag ik zonsondergang in een afgrijselijke ‘ghost town’ en mocht ik een kijkje nemen in een Sikh-tempel. Veel variatie en weinig slaap deze eerste week, maar het grote avontuur is zeker begonnen.

Ik ga weer opzoek naar een heerlijke en verrassende maaltijd, tot snel.

Namasté

Overigens, allen bedankt voor de enthousiaste reacties en berichtjes, dat zorgt ervoor dat ik extra geniet!

   

(Meer foto’s volgen bij betere internetverbinding)