Alsof je een bekende Bollywood-ster bent, zo word je hier als ‘blanke buitenlander’ onthaalt. Het maakt niet uit of je nu in de hoofdstad van Rajasthan (Jaipur) bent of in een klein dorpje als Tordi Garh, overal is de bevolking enorm geïnteresseerd en gastvrij. Masala thee en biscuits krijg je overal in je handen gedrukt. En als je wilt kan je overal gratis mee eten.

Maar het leven van een Bollywood-ster gaat niet altijd over rozen, want het kent ook een andere kant. Je hebt namelijk altijd ogen op je gericht, letterlijk en figuurlijk. De Indische bevolking houdt er wel van om gedurende een busrit van 5 uur de hele weg naar je te staren en je af en toe aan te raken. Daarnaast moet je ook met elke wildvreemde op de foto. Het liefst hangen ze om je nek alsof je hun beste vriend bent. Ik maak veel foto’s hier, maar ik wordt veel vaker gefotografeerd. Erg bijzonder, maar ik zie er vooral de humor van in!

Overigens was die 5 uur durende busrit een ramp. Het was enorm benauwd en warm in de bus en de chauffeur hielt wel van een beetje spanning. Op een heuvelachtige weg leek het hem leuk om lekker dicht langs het randje van de afgrond te rijden en zijn bijzondere stuurmanskunsten aan de overvolle bus te tonen. Als klapper op de vuurpijl reed hij zich vast in het verkeer dat vlak na de spoorwegovergang stond, ofwel we stonden met een gedeelte van de bus vast op de treinrails. De 5 meest angstaanjagende minuten van m’n leven.

Naast deze busrit beleefde ik uiteraard ook andere bijzondere dingen. Zoals het zien van de eerste wilde olifant (gewoon langs wandelend in een dorpje) en het bezoek aan de Monkey Temple. Dit is inderdaad net zoiets als de Rattentempel in Bikaner maar nu met apen. 

Waanzinnige dieren om in het wild te zien en ze zijn overigens niet bang om je te laten zien wie de baas is, waardoor ik het af en toe op een rennen moest zetten. Maar uiteindelijk heb ik waanzinnige foto’s kunnen maken van de apen, maar ook in relatie tot de mens.

Nog meer apen zag ik op een berg in Pushkar. Ik probeerde hier het record van tegen-een-berg-oplopen te verbreken en eindigde met een eindtijd van 16.20. Het dubbele van het record van 8 minuten. Een record dat volgens de gids vrijwel onmogelijk leek. Met een rode kop als de kont van een aap kon ik nog wel genieten van het uitzicht en de zonsopkomst, iets dat ongelooflijk mooi was.

Minstens zo mooi als het uitzicht vanaf de verlaten tempel op de berg in Tordi Garh. Het beklimmen hiervan ging iets langzamer (een uur) omdat overal struiken waren met flinke doorns. Dit leverde naast een adembenemend uitzicht ook een hoop wonden op. Het was het zeker waard!

Om na al deze kleine avonturen tot rust te komen volgde ik een yoga cursus inclusief de nodige spierpijn. Ik deed ook, als enige jongen, mee aan een Bollywood-dans cursus en kreeg complimenten over m’n Indische danskunsten. En ik bezocht een basisschool en deelde een hoop high-fives uit (en stond op een hoop selfies). Wisten jullie trouwens dat het onderwijs in India gratis is? De kinderen krijgen een uniform, op latere leeftijd een fiets en met 15 jaar, bij goede cijfers, een scooter. Is dat niet hoe onderwijs hoort te zijn?

Als laatste nam ik deel aan een boeddhistische ceremonie in Udaipur en bezocht ik een Hare Krishna tempel. Ook kwam de politie nog langs bij een poolparty wegens geluidsoverlast. De politie is hier overigens gewapend met slagstokken, iets wat m’n kamergenoot niet kon waarderen en dus de stok op weg naar de kamer mee nam. Gelukkig kon de politie, na een zoektocht van een half uur, de humor waarderen en konden we gaan slapen.

Iets wat ik nu ook ga doen. Morgen staat een bezoek aan het Taj Mahal te wachten, een van de 7 wereldwonderen. Daarvoor wil ik fit zijn. Zeker omdat ik waarschijnlijk weer een aantal keer gefotografeerd zal worden, zoals een echte Bollywood-ster betaamd!

Tot snel; Namasté